Սկսել եմ ընթերցել «Գրական ակումբի» հրապարակած հոդված-պատմությունները, սակայն դեռ չեմ միացել քննարկմանը, այսուհետ կփորձեմ միանալ յուրաքանչյուր քննարկմանը և արտահայտել իմ կարծիքը: Այս անգամ ընթերցեցի Անդրե Մորուայի՝ «Ընդմիջված չվերթ» պատմությունը, որն այնքան հետաքրքիր էր, որ ընթերցվեց մեկ շնչով, և կփորձեմ մեկնաբանել:
Պատմությունը մի կնոջ մասին է, որն ըստ իս, ուներ մեծ սիրո և աջակցության կարիք: Նա յուրքանչյուր քայլին գտնում և կորցնում էր իր կողակցին, ով կբռներ իր ձեռքը, ցանկացած քայլին: Հերոսուհին շատ ուժեղ և խելացի կերպար էր, որին կդժվարանամ ներկայացնել, թե ինչ կամքի ու ուժի տեր կին էր նա, միայն կարող եք հասկանալ ընթերցելուց հետո: Յուրաքանչյուրս ունենք ձգտումներ՝ երջանկության հասնելու համար, սակայն երջանիկ լինելու համար, պետք է ունենալ համբերություն, ինչպես նաև ինքնատիրապետում, ինչպես որ վարվեց հերոսուհին: Ինքատիրապետման տողեր. «Պետք է կարողանալ չկորցնել ինքնատիրապետումը: Ինչու՞ տրվել գետի հոսանքին.չէ՞ որ դուք լողալ գիտեք»:
Միշտ պետք է աշխատենք մեր վրա, որպեսզի չկորցնել ինքնատիրապետումը. ցանկացած իրավիճակում պետք է լինել գիտակից և զգոն: Կարծում եմ, յուրաքանչյուրիս կյանքում էլ լինում է մեկը, ով իր խորհուրդներով կարողանում է իրավիճակ փոխել, ըստ պատմության, կինը հրաժարվեց չվերթից՝ գիտակցելով իր սխալը:
Պատմության վերջում հնչեց հետյալ տողերը. «Անշուշտ, մարդու էությունը չես փոխի, այլ կարող ես միայն միայն աննշան փոփոխությունների ենթարկել»:
Շատ հետաքրքիր տողեր, որն մտածելու, խորհելու, ինքդ քո մեջ քննարկելու տեղիք է տալիս:
Սիրե՛ք, սիրվե՛ք, այս է կյանքի լավագույն փրկուղին….
ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ ՄԱՐԻԱՄ 